تا دیروز …

هرچه می نوشتم عاشقانه بود !

از امروز …

هرچه بنویسم صادقانه است !

عاشقانه دوستت دارم …

فقط چند قدم ،

چند قدم مانده بود ،

تا دستان تو را برای تمام عمر بگیرم ،

چه شد؟

تو که تمام راه را با من آمده بودی !!

همین چند قدم آخر؟

بی تـــــــاب شدی ؟

خودت هم نمیدانی چرا !

چه بی خبر خسته شدی !!!! ؟

ندانستم ،

کدام حرف تو را یکباره دلسرد کرد؟

کجا صبرت تمام شد؟

کجا چشمانت را به روی این ما بستی؟

غافل شدی ،

نمی دانستی ،

صبح ، در اوج تاریکی شب از راه می رسد ،

خورشید بالا آمد ،

اما تو رفته بودی ...

دلـــــــم بـــــــــــــــــــــــــــــرای تــــــــو

بـیـشــــــتـر از خــــــودم می ســـــــوزد !

فـــــــکـر مــــــــــــــــــــــــــی کـنـــــــی

کـســـــــی بـه انـــــــــــــدازه ی مـــــــن

دوســـــــتـت خـــــــــــــــواهـد داشــــــت ؟!

ایـטּ روزهآ هـم خوش حآلـم هم غمگیـטּ . . . !

نمـﮯ فهمم . . .

خودم هم حآلـم رآ نمـﮯ فهمم . . .

گآهــﮯ قنـد در בلـم آبــــ مـﮯ شود و روحم بہ آسماטּ هآ پـر مـﮯ کشـد . . .

گآهــﮯ تنهآ בلـم اتآقـﮯ میخوآهـد تآریـڪـ و سوتــــ و ڪور . . .

ڪه بنشینم گوشہ ڪنـآرش و ثآنـیہ بہ ثآنـیہ ام رآ هم آغـوش غـم شوم . . .

نمیـدآنم . . .

تنهآ چیز ﮮ ڪه میـدآنم ایـטּ استــــ ڪه ایـטּ روزهآ בلـم بــچہ مـﮯ شود

مـﮯ میخنـدد دمـﮯمیگریـد و پآ بہ زمیـטּ مـﮯ ڪوبـد ،

دمـﮯ بهآنہ هآﮮ ڪودڪآنہ میگیـرد . . . !

{בل ڪوچـڪـ مـטּ} آرام بآش . . . خودم هوآیتــــ را دآرم...

اگر مي داني در اين جهان كسي هست

كه با ديدنش رنگ رخسارت تغيير مي كند

وصداي قلبت آبرويت را به تاراج ميبرد ،

مهم نيست كه او مال تو باشد ، 

مهم اين است كه فقط باشد :

زندگي كند ، نفس بكشد

و لذّت ببرد .

میدونی چرا بین انگشتان دست فاصله هست؟ چون یه روزی یه دستی

پیدا میشه که این فاصله رو پر می کنه...

براى فراموش کردنت هرشب آرزوى آلزایمر مى کنم...

خوش به حال تو...

که وقتى “او” آمد، بدون هیچ دردسرى

فراموشم کردى...

غمگینم...

همانند پرنده ای که به دانه های روی تله خیره شد

و به این فکر می کند که چگونه بمیرد؟

گرسنه و آزاد، یا سیر و اسیر...؟

صبر کن آدم برفی...

تو تازه متولد شده ای برای تمام شدن زود است...

خوش به حالت! کسی هسـت تو را با محبت گـرم کند،

 تو را در حضورش ذوب کند...

من اما ذوب می شوم، نه از گرمایی، نه با محبت...

فقط از سرمای آدمیان...

روزگار، نبودنت را برایم دیکته می کند

و نمره ی من باز می شود... صفر!

هنوز نبودنت را یاد نگرفته ام...

هوا بارانی ست ولی شیشه، چرا بخار نمیگیری؟

نترس، رفت. دیگر اسمش را رویت نمی نویسم...

همیشـــه نمـی شود خود را زد به بـــے خیـــالــی و گفــــت     :

تنهــــا آمده ام ؛ تنهـــامـــیروم …

یک وقـــت هــایـی !

شایـــد حتـــی برای ساعتــی یا دقیــقه ای؛

کم مــی آوری …

دل وامانـــده ات یک نفـــررا مــــی خواهــد !

کـــه تـــا بینهـــــ ـایـــتـــ

عاشقانهـ دوستـــَش داری  … !!

هرچقـــــدر دور باشیـــــم باز به هم نزدیکیــــم!

بــالا را نگــــاه کن! هـــر دو زیر یکـ آسمانیــــم...

تقصیر از من است

آن زمان که گفتی

قول بده همیشه کنارم بمانی

یادم رفت بپرسم

كنار خودت یا خاطره هایت؟؟؟!!...

دلتنگی هایم را زیر بغـل زده اَم

نشسته اَم در انتظار روز های مبـادا  !

سهم   من   از   تــو 

همـین دلتنگـی ها ییست

که بی دعوت می آینـد

و ... 

  خیال رفتن نـدارند

בوستـش בاشتـم , בوستـم داشت ...

בوستـش בارم , בیگـر בوستــم نـבارב !!!

مانـــــבه ام , رفتـــــﮧ اســت ...

هستـــــم , ولــــے او نیـــست !

بـﮧ همیـטּ ساבگـے ...

فقــــط ...

فقـط یڪ نفــر ایـטּ حـوالـے

بـבجــــورﮮ ...

בر خـــوב فــرو رفــتـﮧ اســت !!