زندگی دفتری از خاطره هاست یک نفر دردل شب یک نفر دردل خاک
 یک نفر همدم خوشبختی هاست یک نفر همسفر سختی هاست
 چشم تا باز کنیم عمرمان می گذرد ما همه همسفر و رهگذریم
آنچه باقیست فقط خوبیهاست!

دیـگـــر….

نـه بـــحـــث مـی کـنـــم ! نـه تـوضـیــــح مـی خـــواهــم !

نـه تـوضـیـح مـی دهـــم ! نـه دنـــبـال دلـیـل مـی گـردم !

فـقـط مـی بـیـنـــم ،

سـکـوت مـی کـنـم و فـاصـلـه مـی گـیـرم…. !!

بقیه عکس ها در ادامه مطلب

دلم عجیب گرفته… 
دل‌گیرم از آدمک‌هایی 
که تنها سایه‌ای هستند 
از تمام آنی که می‌نمایند 
دل‌گیرم از نقاب‌هایی که بر چهره می‌کشند 
دل‌گیر از صورتک‌ها… 

من نمی‌فهمم… 
به خدا که من نمی‌فهمم… 
نمی‌دانم چرا آدم‌ها تنها برایِ یک تجربه، 
یک تصور، یک خیال، 
یک عطش برای سر دادنِ ترانه‌ی تشنگی، 
وخیالِ خامِ آنچه هیچ‌گاه نیستند، 
زندگی آدم دیگری را به بازی می‌گیرند؟! 
به خدا من نمی‌فهمم… 
نمی‌فهمم چگونه شد که در این عصر آهن و اصطکاک 
این‌چنین تصوارت آهنین و قلب‌های سخت و ذهن‌های جامدی شکل گرفت… 
این همه آهن، این همه سختی، این همه جهل، 
این همه صورتک… 
و این همه من، تنها، خسته، رویارو 

آی آدم‌ها! آدم‌ها، آدم‌ها، آدمک‌ها… 
آی آدم‌هایی که بی‌چراغ دوست می‌دارید 
آدم‌هایی که به هوسِ سرک کشیدن به یک دیوارِ کوتاه 
بی‌نیاز از چهارپایه و نردبان 
سر خم می‌کنید و 
آرامشِ آن‌سویِ دیوار را می‌ستانید : 
به خدا 
آن آدمِ ساده که دیوارِ دلش کوتاه است، 
وسیله‌ی برای ابراز و ارضای عقده‌ها و آرزوهایِ تو نیست! 
تو را به خدا، اینقدر سرک نکشید 
در این عصرِ صورتک‌های دروغین 
دنیا بیش از همیشه به سادگیِ ساده‌ها محتاج است 
تو را به خدا اینقدر آزارشان ندهید 
بگذارید سادگیِ دوست‌داشتن‌های بی دلیل 
افسانه‌ای در قصه‌های کودکی‌مان نباشد 
بگذارید که سال‌ها بعد 
سادگانِ دل‌داده 
پاکیِ دوست‌داشتن‌های بی‌دلیل 
و عشق‌های جاودانه را 
تنها در انیمیشنِ سیندرلا جستجو نکنند! 

من هنوز، اینجا برای تو 
از پشت این دیوار سخن می‌گویم 
از پشتِ دیوارِ خودخواهی و جهل 
از این ورِ پرچینِ کوتاهِ دلم 
از سرزمینِ دوست داشتن‌های بی دلیل 
و از قلب همان مهدی 
که هنوز چشم‌هایش خیس می‌شود 
در سوگِ زخم روییده بر آرنجِ یک کودک، بر بالِ کبوتر 
پسری که هنوز یادش هست 
شوقِ آن دو چشمِ خیس که با آن می‌نگریست 
دخترک مهدکودک را 
پسری، که رازِ بی چتر در باران راه رفتن می‌داند 
و بویِ نیلوفر را از هفت فرسخی، در دلِ مرداب باز می‌شناسد 
من هنوز از پشت دیوار آدمک‌ها سخن می‌گویم 
از سایه روشن خاطراتِ شیرینِ کودکی‌هایمان 



خدای عاشقانِ خسته، دل شکسته! 
تو می‌دانی 
چقدر سخت است ساده بودن 
و ساده ماندن 
در دنیای آدمک‌ها، نقش‌ها، نقاب‌ها، ادعاها 
و چه جرم بزرگیست سادگی‌! 
که اینگونه تنِ نحیفِ عشق به درد می‌آید… 
تو را قسم به اشک‌های لرزانِ آن دلِ ساده 
که ساده شکست 
تو را قسم به نگاهِ نگرانِ چشم‌های منتظر به راه 
تو را قسم به سادگیِ آن “اسمِ سه حرفی” 
تو را به “عشق”، به “اشک”، تو را به “خدا” قسم 
هوایِ سادگانِ عاشق‌ات را داشته باش…




          بچه ها نمیدونم این نوشته از کیه
          ولی حرف دل خیلی از ماهاست
           راستی ولنتاین همه شما مبارک

شب آرامی بود
 می روم در ایوان، تا بپرسم از خود
زندگی یعنی چه؟
مادرم سینی چایی در دست
گل لبخندی چید، هدیه اش داد به من
خواهرم تکه نانی آورد، آمد آنجا
لب پاشویه نشست
پدرم دفتر شعری آورد، تکیه بر پشتی داد
شعر زیبایی خواند، و مرا برد،  به آرامش زیبای یقین
:با خودم می گفتم 
زندگی،  راز بزرگی است که در ما جاریست
زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست
رود دنیا جاریست
زندگی ، آبتنی کردن در این رود است
وقت رفتن به همان عریانی؛ که به هنگام ورود آمده ایم
دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟
!!!هیچ
زندگی، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند
شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری
شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت
زندگی درک همین اکنون است
زندگی شوق رسیدن به همان
فردایی است، که نخواهد آمد
تو نه در دیروزی، و نه در فردایی
ظرف امروز، پر از بودن توست
شاید این خنده که امروز، دریغش کردی
آخرین فرصت همراهی با، امید است
زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک
به جا می ماند
 
زندگی، سبزترین آیه، در اندیشه برگ
زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود
زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه، در باور بذر
زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ
زندگی، ترجمه روشن خاک است، در آیینه عشق
زندگی، فهم نفهمیدن هاست
زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود
تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست
آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست
فرصت بازی این پنجره را دریابیم
در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم
پرده از ساحت دل برگیریم
رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم
زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است
وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست
زندگی، شاید شعر پدرم بود که خواند
چای مادر، که مرا گرم نمود
نان خواهر، که به ماهی ها داد
زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم
زندگی زمزمه پاک حیات ست، میان دو سکوت
زندگی، خاطره آمدن و رفتن ماست
لحظه آمدن و رفتن ما، تنهایی ست
من دلم می خواهد
قدر این خاطره را دریاب

" همیشه باید یک کسی باشد که حتی اگر به جای کلمات فقط سه نقطه گذاشتی در یک صفحه سفید ، 
 بدانی که می داند یعنی چه ! . . . 
همیشه باید کسی باشد ! تا بغض هایت را قبل از لرزیدن چانه ات بفهمد ! 
باید کسی باشد که وقتی صدایت لرزید ! بفهمد ! 
که اگر سکوت کردی بفهمد ! باید کسی باشد ! 
که اگر بهانه گیر شدی ! بفهمد ! 
باید کسی باشد که اگر سردرد را بهانه آوردی برای رفتن ! نبودن ! بفهمد ! 
باید کسی باشد که اگر حرف های بی معنی زدی بفهمد ! 
باید کسی باشد بفهمد که درد داری ! که زندگی درد دارد ! بفهمد که دلگیری ! بفهمد که دلت برای چیزهای 
کوچک تنگ شده !!! 
همیشه باید کسی باشه که وقتی دلت گرفت سرتو بزاری رو شونش تا میتونی بباری 
ولی نیست . . . .

بعد از من اگر روزی بغض گلویت را فشرد... 

پای احساست اگر بر سنگ خورد... 

یا اگر یک روز دستان تو هم 

گرمی دست کسی را در میان خود ندید... 

و ندر آن هنگام تلخ 

که فضای سینه ات جز آه آتشناک 

چیزی را نمی داد گذر... 

یادی از این پسر افسرده کن 

بعد از من اگر زین کوچه ها 

قلب تنهایی گذشت... 

در نگاه او اگر برق نیاز 

بر دو پایش پینه بود... 

یادی از این خسته ی دلمرده کن 

روزگاری بعد از این شاخه خشکی اگر دیدی به باغ... 

بلبل افسرده ای دیدی به شاخ... 

یادی از این شاعر پژمرده کن 

گر شبی تنها شدی در خلوتی... 

یافتی از بهر گریه مهلتی... 

لیک اشکی گونه ات را تر نکرد... 

درد خود را با خدا گفتی ولی باور نکرد... 

روزگاری بعد از این 

گر تو هم عاشق شدی... 

یاد کن از من که... 

هیچ... 






ما همه با زندگی معامله می کنیم …! 
با خودمان هم معامله میکنیم و با کسانی که دوستشان داریم هم …! 
اگر نبخشی ، نمی بخشم 
خیانت کنی ، خیانت میکنم 
بدی کنی ، بدی میکنم 
دروغ بگویی ، دروغ می گویم 
و همیشه کوچک می مانیم ؛ 
بدون تجربه ی زندگی بالاتر و آرمانی تر …! 
این را بدانیم که با خوب ، خوب بودن هنر نیست ...

وقتی مرا نقاشی می کردی زیبا نقاشی ام کردی ممنون!!!
 سالم نقاشی ام کردی باز هم ممنون... با غرور نقاشی ام کردی باز هم ممنون... 
ولی آخه خدا جونم چرا تنها نقاشی ام کردی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ 



مرگ آن نیست که در قبر سیاه دفن شوم 
مرگ آن است که از خاطر تو با همه ی خاطره ها محو شوم 




وفای شمع را نازم که بعد از سوختن ... به صد خاکستری در دامن پروانه می ریزد ...
 نه چون انسان که بعد از رفتن همدم ... گل عشقش درون دامن بیگانه می ریزد 




عشق فراموش کردن نیست بلکه بخشیدن است
 عشق گوش دادن نیست بلکه درک کردن است
 عشق دیدن نیست بلکه احساس کردن است
 عشق کنار کشیدن و جا زدن نیست بلکه صبر داشتن و ادامه دادن است.

یک...
یک درخت میتواند شروع یک جنگل باشد؛
یک لبخند میتواند آغازگر یک دوستی باشد؛
یک دست می تواند یاریگر یک انسان باشد؛
یک واژه می تواند بیانگر هدف باشد؛
یک شمع می تواند پایان تاریکی باشد؛
یک خنده می تواند فاتح دلتنگی باشد؛
امید می تواند رافع روحتان باشد؛
یک نوازش می تواند راوی مهرتان باشد؛
یک زندگی می تواند خالق تفاوت باشد؛

امروز آن "یک" باشید...

تو می دانی چه احساسی دارم
تو می شنوی که چگونه می اندیشم
تو درک می کنی..
تو دوست منی..

روزت بخیر دوست من

دو دوست با پای پیاده از جاده ای در بیابان عبور میکردند. 

بین راه سرموضوعی اختلاف پیدا کردند و به مشاجره پرداختند. 

یکی از آنها از سر خشم؛بر چهره دیگری سیلی زد.دوستی که سیلی خورده بود؛ سخت آزرده شد ولی بدون آنکه چیزی بگوید، روی شنهای بیابان نوشت: امروز… بهترین دوست من بر چهره ام سیلی زد. 

آن دو کنار یکدیگر به راه خود ادامه دادند تا به یک آبادی رسیدند. 

تصمیم گرفتند قدری آنجا بمانند و کنار برکه آب استراحت کنند.ناگهان شخصی که سیلی خورده بود؛ لغزید و در آب افتاد تا جایی که نزدیک بود غرق شود که دوستش به کمکش شتافت و او را نجات داد. 

بعد از آنکه از غرق شدن نجات یافت؛ یر روی صخره ای سنگی این جمله را حک کرد: امروز بهترین دوستم جان مرا نجات داد.دوستش با تعجب پرسید: بعد از آنکه من با سیلی ترا آزردم؛ تو آن جمله راروی شنهای بیابان نوشتی ولی حالا این جمله را روی تخته سنگ حک میکنی؟! 

دیگری لبخند زد و گفت: وقتی کسی ما را آزار میدهد؛ باید روی شنهای صحرابنویسیم تا بادهای بخشش؛ آن را پاک کنند ولی وقتی کسی محبتی در حق مامیکند باید آن را روی سنگ حک کنیم تا هیچ بادی نتواند آن را از یادها ببر

در زلال شب 
شب هایم بارانی است 
روزهایم می گذرد 
من باران اشک می خواهم 
آنقدر باران می خواهم تا بتوانم تمام دلتنگی هایم را در آن زلال کنم


 





سلام روزگار... چه میکنی با نامردی مردمان.. 
من هم ..اگر بگذارند ... 
دارم خرده های دلم را... 
چسب میزنم... راستی این دل ... 
دل می شود ؟








مرد از زن خیلی تنهاتره! 
مرد لاک به ناخوناش نمیزنه که هروقت دلش یه جوری شد،
دستشو باز کنه و ناخوناشو نگاه کنه و ته دلش از خودش خوشش بیاد! 
مرد موهاش بلند نیست که توی بی کَـسی کوتاهش کنه و اینجوری لج کنه با همۀ دنیا! 
مرد نمیتونه وقتی دلش گرفت زنگ بزنه به دوستش و گریه کنه و خالی شه! 
مرد حتی دردهاشو اشک که نه،یه اخـمِ خشن میکنه و میچسبونه به پیشونیش! 
یه وقتایی ، یه جاهایی ، به یه کسایی باید گفت : 
"میـــــــــــــم ... مثلِ مـــــرد

مـــن چقــدر دلتنگــــم

و چقدر تشنــــه لبخند کسی کـــه بــــــاران را میشناسد

دریـــــا رامیفهمد

و میداند سنگ سنگ است و نبـــــاید پــــــرتــابکرد... 






گاه

سکوت بیجا

همه چیز را بر باد میدهد!

همانگونه که حرّافی تمام آرامش را! 

ز این دنیا و آدماش یاد گرفتم ...

یاد گرفتم حتی اگه عاشق شدم به رومم نیارم که اصلا" کسی هست که من عاشقش شدم...

یاد گرفتم اگر کسی باهام نامهربونی کرد خیلی زود فراموشش کنم...

یاد گرفتم اگر کسی دلمو شکوند، من دل کسی رو نشکونم...

یاد گرفتم نزارم کسی اشکهامو ببینه...

یاد گرفتم نزارم کسی بفهمه تو دلم چی میگذره و بخواد برام دل

بسوزنه...

یاد گرفتم تو این دنیا به جز خودمو خدام به کسی تکیه نکنم...

یاد گرفتم راز دلمو به هیچکس نگم بجاش رازدار خوبی باشم...

یاد گرفتم غرور کسی رو زیر پاهام له نکنم، نزارم کسی غرورمو

بشکونه...

یاد گرفتم هیچ وقت التماس کسی نکنم جز همونی که بالا سرمه...

یاد گرفتم که برای رسیدن به هدفم دیگران را بازیچه قرار ندم...

یاد گرفتم دوستی یک حادثه است و جدایی قانون...

یاد گرفتم هر گناهی که کردم ولی حرمت دل کسی رو نشکنم...

یاد گرفتم دنیا برام هرچی رقم زد قبول کنم و دم نزنم...

یاد گرفتم که همیشه همه ی اینا یادم باشه...

یاد گرفتم اینا همش درس های دنیاس...

آره دنیا به آدماش درس میده و بعضی وقتا این دنیا چه پست و زشته...

تیک تیک ثانیه ها در گوش دقایق می خوانند و... 

دقایق برای ساعتها نجوا می کنند.... 

ساعتها، روزها را به بازی می گیرند و.... 

روزها ،ماه ها را و .... 

ماه ها..... سالها را 

واین چنین می شود که ایام می گذرد 

ومن روزهای بی قراری و دلتنگی و تنهاییم را 

باهزار روایت بی الفبا از حضور تو ترسیم می کنم و... 

می گویم:. 

. 

. 

انگار همین دیروز بود






چــه زیبــاست وقتـی میفهمـی کسـی زیــر ایـن گنــبد کبــود 

انتظــارت را میـکشـــــد چــه شیرین اســـــت 

طعــم پیامکی کــه میگـــوید :
 
" کجایـی نگران شدم "

ن روزها شوری بود و صدایی حتی در سکوت

آن روزها هیاهوی زندگی بود

آن روزها بودند؛ایمان داشتم که بودند

این روزها نه شوری مانده ، نه هیاهویی

این روزها سکوت زندگی هست ولی شک دارم که صدایی باشد

این روزها فقط هستند و من شک دارم به این "روزها







هیچکس

همه چیز را

برای همیشه به باخت نمی دهد.

این بازی آنقدر ادامه خواهد داشت

که یا سپیده سر بزند

و یا ما

لباسی سفید به تن کنیم.


صبور باش


فردا


حکایت این بازی هم


تمام خواهد شد............... 





دارم فکر میکنم...

کسی که با رفتنش خوشبختی رو ازت می گیره

چه جوری می تونه بهت بگه

روزی هزار باربرات ارزوی خوشبختی می کنم