قلبمو صادقانه دادم بهش ...

انتظار داشتم عاشقی کنه باهام ...

دوست داشتم ، گــُــله سرخ رو بو کنم ... 

انتظار کشیدم ... منتظرش شدم ...

انتظار داشتم برگرده ...

گریه گردم ...

سکوت کردم ...

با خاطراتش گریه کردم ...

شبا تا صبح ، تنهایی کشیدم ... تنهایی اشک ریختم ... تنهایه تنها ...

در نبودش ، همدمی نداشتم ...

جایه خالیشو با سیگار پــُــر میکردم ... سیگار پشته سیگار ...

منتظر بودم تا فقط یه بار بهم زنگ بزنه و صداشو بشنوم ..

نیومد ...

نیومد ...

نیومد ... 

نیومد ... نیومد ...

دلتنگش شدم ...

کم کم داشت باورم میشم که : من + تو = ما نمیشه ... نمیشه ... نمیشه ...

دعاها کردم ...

نمیخواستم بره ... ولی رفت ...

با چشمام ازش خواهش کردم ... ولی رفت ...

و آخر سر ، من شکستم ... له شدم ... باختم ...

مجبور شدم به رفتن ...

کوله بارم چیزی نبود جز خاطراته عشقم ... و یه دسته گــُــل که نتونستم بهش بدم ...

موقعه رفتنم ، دیدم با عشقش ، راحته و خوشحال ...

من ، همون موقع از خاطره ی محمدرضا پاک شدم ...

سپیده ، عشقه بهتری بود ... این قضیه ، حکمه مرگ داشت برام ...

نمیتونستم باور کنم که باید برم ...

ولی باید میرفتم ...