لیلی قصه اش را دوباره خواند . برای هزارمین بار.... ومثل هربار لیلی قصه باز هم مرد 

لیلی گریست وگفت :کاش اینگونه نبود 

خدا گفت :هیچ کس جزتو قصه ات را تغییر نخواهد داد !! 

لیلی! قصه ات را عوض کن... 

لیلی اما میترسید . لیلی به مردن عادت داشت . 

تاریخ به مردن لیلی خو کرده بود.. 

خدا گفت : لیلی عشق میورزد تا نمیرد . دنیا لیلی زنده میخواهد 

لیلی آه نیست . لیلی اشک نیست . لیلی معشوقی مرده در تاریخ نیست .. 

لیلی ! زندگی کن... 

اگر لیلی بمیرد ، دیگر چه کسی لیلی به دنیا بیاورد ؟ 

چه کسی گیسوان دختران عاشق را ببافد؟... 

چه کسی طعام نور در سفره های خوشبختی بچیند؟ 

چه کسی غبار اندوه را از طاقچه های زندگی بروبد؟ ؟.. 

چه کسی پیراهن عشق را بدوزد ؟ ؟ ... 

لیلی قصه ات را دوباره بنویس .. 

لیلی به قصه اش بازگشت.... 

این بار اما نه به قصد مردن . 

که به قصد زندگی . 

و آن وقت به یاد آورد که تاریخ پر بوده از لیلی های ساده گمنام .......