دراز می کشم

روبروی آسمان
با سرانگشت خیالم می کشم
ستاره ای نیمه جان...

نشسته بر بالینش 
آدمکی تنها...
دعا بر لب
در حسرت آمین ها...

آدمک غمگین 
چقدر شبیه من
ستاره ای ندارد
میان هفت آسمان...





دریای نگاهت آرام بود
جذب موج های مهربانیت شدم...

نمی دانستم 
در پس آنهمه آرامش
طوفانی نهفته
خشمگین

چنان در هم کوبید 
احساسم را
غرق شدم...

خسته 
شکسته
غمگین

ببین چطور 
بازیچه ی جزر و مد احساست شدم...







گاهی وقتا یه عمر نمی تونی خودتو ببخشی
که چرا به اندازه لحظه ای به حرف وقول یکی اعتماد کردی
چون بعضی ها به اندازه یه ثانیه هم ارزش ولیاقت خوب فکر کردن وندارن
 شرافت گرگ خیلی بهتر از روباه مکاره..