باید در خانه فضای عاشقانه ایجاد کنیم و در اثنایی که شخص سرمست از تعریف های ماست، نقد و تذکّراتمان را در میان سخنان دلنشین خود بگنجانیم، تا هم به همسرمان آسیب روحی وارد نکنیم و هم تذکّراتمان بیشترین تأثیر را داشته باشد.

توجه داشته باشید که کلّیت فضای سخن ما باید به گونه ای باشد که بر دل شخص بنشیند. او نباید احساس کند که ما آمده ایم تا از همه ی محاسن او چشم پوشی کنیم و تنها دست بر نقطه ضعف او بگذاریم. باید فضایی که ایجاد می کنیم از فضای بدبینی، عیب جویی یا مچ گیری فاصله داشته باشد؛ باید فضای محبت و عشق و صفا و صمیمیمت باشد. مثلاً با به کار بردن چنین عباراتی: «تو چقدر خوبی! چقدر صبوری! من افتخار می کنم که خدا چنین همسری نصیب من  کرده است!»

یک فضای دلنشین فراهم کنیم و در اثنایی که شخص سرمست از تعریف های ماست، نقد و تذکّراتمان را در میان سخنان دلنشین خود بگنجانیم، تا هم به همسرمان آسیب روحی وارد نکنیم و هم تذکّراتمان بیشترین تأثیر را داشته باشد.

امام حسین (علیه السلام) در روایتی می فرماید: «از نشانه های انسان عالم آن است که خود را در معرض نقد دیگران قرار دهد»

اگر زن و شوهر در خود این ظرفیت را می بینند، مسلماً کسی شایسته تر و محرم تر از همسر نیست که این مهم را به او بسپارند. اگر همسر شما هرگز چنین درخواستی از شما نمی کند، شما پیش قدم شوید و از او این درخواست را داشته باشید. غالباً بعد از تکرار چندین و چند باره ی چنین عملکردی از سوی شما، همسرتان ترغیب می شود که از شما بخواهد که معایبش را به او گوشزد کنید. اما مهمترین نکته این است که آینه گونه عمل کنیم؛ یعنی عیوب را در خلوت و تنهایی و نه کوچک تر و نه بزرگ تر از آنچه که هستند به نمایش بگذاریم.

باید توجه داشته باشیم که آنچه در دست ماست، تیغ جرّاحی است نه ساطور قصّابی؛ لذا باید آن را بسیار استادانه و ماهرانه به کار بریم و البتّه این کار مقدّماتی دارد. این تیغ باید ضد عفونی شود و جرّاحی با آن باید در فضای آرام و خلوت انجام بگیرد. در این فضا جایز نیست که هر کسی را راه بدهیم؛ بلکه فقط عوامل جراح باید حضور داشته باشند. پیش از جراحی، اول بیمار را تقویت می کنند، فشارش را می سنجند، از او مراقبت های ویژه به عمل می آورند و بعد از همه ی این تمهیدات ، اقدام به جرّاحی می کنند.

بالاخره ما می خواهیم تیغ انتقاد را در بدن فردی داخل کنیم که یقیناً برای او دردناک و ناخوشایند است. در نتیجه این کار باید با مقدّماتی صورت بگیرد. یادآوری شأن انسانی فرد؛ ذکر نعمت هایی که خدا به او داده است؛ بیان کمالاتی که او دارد، همه و همه مقدّماتی است که او را برای تحمّل انتقاد آماده می کند.

«تو این نقاط مثبت را داری. ببین زندگی ما با چه شیرینی شروع شده است! یادت هست کمی تأخیر در مراحل خواستگاری، چقدر هر دویمان را نگران کرد؛ اما بالاخره خدا ما را به هم رساند و اکنون چقدر زندگی مان دلچسب است! حالا یک غده ی کوچکی هست که زندگی شادمان را تهدید می کند و این غده باید خارج شود. اگر این غده را زود خارج نکنیم، بزرگ و بزرگ تر می شود و به زندگی شیرنمان لطمه می زند.» به کار بردن چنین عبارات از مقدماتی است که همسرمان را آماده ی پذیرش انتقادهای ما می کند.

اساساً تحمّل فضای انتقاد در جامعه را باید افزایش داد و این حرکتی است که هر یک از ما باید از خود شروع کند. نظر به این  که هیچ یک از ما از عیب و نقص مبرّا نیستیم، به منظور اصلاح خویش، نیاز داریم که خود و  عملکرد خویش را در آینه ی چشمان دیگران نظاره کنیم.

شرکت در محافل معنوی که محیط های تعلیم، تذکّر و وعظ هستند نیز کمک می کند که بی آنکه مستقیماً مورد نقد واقع شویم، معایب خود را در خود جستجو کنیم.

 انسان ها بنابر فطرت پاک خود، علاقه مند هستند که به انسان های صالح و آسمانی نزدیک شوند و شرکت در جلسات معنوی، الگوبرداری و در نتیجه همانند سازی با شخصیت های وارسته را امکان پذیرتر و عملی تر می  کند. سفرهای زیارتی نیز چنین تأثیری دارند. شرکت در محافل معنوی و نشست و برخاست با افراد وارسته و بزرگ، فرد را قلّه نشین می کند و از بلندای قلّه، خردی مسائل روزمرّه و کوچک و پیش افتاده به وضوح آشکارتر است. انسان اگر در سطوح پایین حرکت کند، پیوسته ضربه می خورد. هر چه زندگی ما مادّی تر باشد، تزاحمات، چشم و هم چشمی ها، حسادت ها و اندک بینی ها بیشتر خواهند بود. در عوض انسانی که اوج می گیرد از تیررس این آشفتگی ها به دور است.
منبع:تبیان