تنها بودن قدرت می خواهد ،

و این قدرت را کسی به من داد ،

که روزی می گفت تنهایت نمی گذارم ..!!

 فقط رفت

بدون کلامی که بوی اشک دهد …

فقط رفت

بدون نگاهی که رنگ حسرت داشته باشد …

فقط رفت …

فقط رفت و من شنیدم که توی دلش گفت :

راحت شدم .

چه غم انگیز است

 عمری گداختن از غم نبودن کسی

 که تا بود از غم نبودن تو می گداخت

یادته یه روزی بهم گفتی:

هر وقت خواستی گریه کنی برو زیرِ بارون که نکنه نامردی اشک هاتو ببینه و بهت بخنده

گفتم: اگه بارون نیومد چی؟؟؟

گفتی: اگه چشم های قشنگ تو بباره آسمون گریه ش میگیره

گفتم: یه خواهش دارم؛ وقتی آسمونِ چشام خواست بباره تنهام نذار

گفتی: باشه….

حالا امروز من دارم گریه می کنم اما آسمون نمی باره

و تو هم اون دور دورا ایستادی و داری بهم می خندی!!!

مردی از یکی از دره های پیرنه در فرانسه می گذشت ، که به چوپان پیری برخورد.

غذایش را با او تقسیم کرد و مدت درازی درباره ی زندگی  صحبت کردند .

بعد صحبت به وجود خدا رسید .

مرد گفت : اگر به خدا اعتقاد داشته باشم باید قبول کنم که آزاد نیستم و مسوول هیچ کدام از اعمالم نیستم . زیرا مردم می گویند که او قادر مطلق است و اکنون و گذشته و آینده را می شناسد…

چوپان ناگهان و بی مقدمه زیر آواز زد و پژواک آوازش دره را آکند !

بعد ناگهان آوازش را قطع کرد و شروع کرد به ناسزا گفتن به همه چیز و همه کسی !!!

صدای فریادهای چوپان نیز در کوهها پیچید و به سوی آن دو بازگشت .

سپس چوپان گفت : زندگی همین دره است ، آن کوهها ، آگاهی پروردگارند ؛ و آوای انسان ، سرنوشت او

آزادیم آواز بخوانیم یا ناسزا بگوئیم ، اما هر کاری که می کنیم ، به درگاه او می رسد و به همان شکل به سوی ما باز می گردد .

خداوند پژواک کردار ماست …

وقتی گلدان شکست

مادرم گفت حیف بود

پدرم گفت قشنگ بود

خواهرم گفت مال من بود

برادرم گفت گرون بود

مادر بزرگم گفت دوستش داشتم

ولی وقتی دلم شکست کسی آه هم نگفت…

باید از امشب مثل کوه درد باشی

مثل همین امشب سیاه و سرد باشی

حالا که دنیا روی اسمت خط کشیده

در دفترش باید که برگی زرد باشی

باید اگر می میرد امشب خنده هایت

بر گریه ات مغرور باشی، مرد باشی

حوای تو دیگر نکرد آدم حسابت

باید از امشب از بهشتت طرد باشی

از خانه بیرونت که می کردند حتی

گفتند قسمت بوده تو ولگرد باشی

باید به فکر واژه هایی ناجوانمرد

جای حروف بی کس “برگرد” باشی

خواهی که نامردی نبینی ای دل من

باید شبیه دیگران نامرد باشی

در یک پارک زنی با یک مرد روی نیمکت نشسته بودند و به کودکانی که در حال بازی بودند نگاه می کردند.

زن رو به مرد کرد و گفت پسری که لباس ورزشی قرمز دارد و از سرسره بالا می رود پسر من است .

مرد در جواب گفت : چه پسر زیبایی

و در ادامه گفت او هم پسر من است و به پسری که تاب بازی می کرد اشاره کرد .

مرد نگاهی به ساعتش انداخت و پسرش را صدا زد : سامی وقت رفتن است .

سامی که دلش نمی آمد از تاب پایین بیاید با خواهش گفت :

بابا جان فقط ۵ دقیقه . باشه ؟

………………….

برای خواندن ادامه این داستان زیبا و آموزنده روی ادامه مطلب کلیک کنید.