کمی بمان!کمی به من نگاه کن!نگاهت تنها دلیل آرامشم است!

در چشمانم نگاه کن . دراین چشمان اشک آلود که همیشه در

پی رفتن تو چشم انتظار به آمدنت بود.حال که دوباره آمدی ؛

چرا این چنین مرا از خود می رانی ؟

چرا چشمانت را از من نگاه می داری؟

دیگرتاب وتوان سکوت ندارم . حس فریاد درمن به اوج رسیده

است*فریاد دوستت دارم*صدایم را گوش کن درحالی که حرفی

نمی زنم. به چشمانم نگاه کن .حرفهایم را از نگاهم بخوان.....

آیا چیزی هست که در آن ببینی؟

آیا پاسخ دردهایم را در آن می یابی؟

آری این نهایت حرفهای من است که در چشمانم جمع شده است.

این کلماتی است که زبانم یارای ادا کردن آن را نداشت و ندارد.

این سیل اشک های من نیست که از چشمانم روان شده است،این

تمام حرف های من است که روزی به تو گفته بودم.............

چه شد ؟ مگر حرف هایم چه بود ؟

چرا دوباره چشمانت را ازمن گرفتی؟

مگر نگاهم تلخی رفتنت را با مرگ آرزوهام به تصویر نکشید؟

مگر این نگاه خسته؛خسته ازفریادهای بی فرجام ؛ از روز های

بی توبودن وازبی دلیل بودن رفتنت وازنا مهربانیت سخن نگفت؟

مگرتصویرزیبای صورت خودت را درآخرین باری که درچشمانم

نگاه کردی و در ان به یادگار مانده است را ندیدی؟

چه بود که صورتت ازشرم گلگون شد؟

جه بود که اشک ازچشمانت جاری؟

شاید اکنون صدایم را در عین خاموشی زبانم می شنوی.شاید ...

کمی بمان!

کمی به من نگاه کن!

نگاهت تنها دلیل آرامشم است!

مرا با نگاهت مهمان کن.