گرچه از زهر جفا دل پرشرر دارد رضا

آتشى در دل ز هجران پسر دارد رضا

در ميان حجره در بسته مى پيچد به خود

ديدگان بى فروغش را پدر دارد رضا

تا بيايد از مدينه نور چشمانش تقى

انتظار ديدن نور بصر دارد رضا

در غريبى مى دهد جان و در آن حالت هنوز

انتظار خواهر خود را مگر دارد رضا

دورى از اهل و عيال و دوستان، خود بس نبود

كز جفاى خصم دون خون در جگر دارد رضا

دست ما «خسرو» به دامانش كه در روز جزا

آبرو پيش خداى دادگر دارد رضا

 زائرين تو فقط شيعه اثني عشرند

همه دلباخته عترت خيرالبشرند

همه گشتند به درياي نگاهت تطهير

به گل روي تو سوگند ز گل پاک ترند

زائريني که به اين کعبه دل، دل بستند

تا ابد از حَرمت دل نبُرند و نبَرند

گر به سوي حَرمت روي کنند اهل جحيم

تا ابد از طمع روضه رضوان گذرند

سائلان کرمت يکسره ارباب کرم

زائران حرمت از همه خلق سرند

پا گذارند به بال ملک و طرة حور

رهرواني که به سوي حرمت ره سپرند

عالمي رو به روي پنجره فولادت

به اميد کرمت همچو گدا پشت درند

انبيا ناز فروشند به گلزار بهشت

اگر از دور به ايوان طلايت نگرند

مهر تو لاله و ريحان بهشت دل ماست

حاش لله که ما را به جهنم ببرند

"ميثم" بي سر و پايم نظري کن مولا

که مرا جزو سگان سر کويت شمرند

 من دست خالی آمدم ، دست من و دامان تو

سرتا به پا درد و غمم، درد من و درمان تو

تو هر چه خوبی من بدم ، بیهوده بر هر در زدم

آخر به این در آمدم ،باشم کنار خوان تو

من از هر دررانده ام ، من رانده ی وامانده ام

یا خوانده یا نا خوانده ام ،اکنون منم مهمان تو

پای من از ره خسته شد، بال و پرم بشکسته شد

هر در به رویم بسته شد، جز درگه احسان تو

گفتم منم در می زنم ،گفتی به تو سر می زنم

من هم مکرر می زنم ،کو عهد و کو پیمان تو؟

سوی تو رو آورده ام، ای خم سبو آورده ام

من آبرو آورده ام، کو لطف بی پایان تو؟

حال من گوشه نشین، با گوشه ی چشمی ببین

جز سایه ی پر مهرتان، جایی ندارم جان تو

من خدمتی ننموده ام، دانم بسی آلوده ام

اما به عمری بوده ام، چون خار در بستان تو