باید که ز داغم خبری داشته باشد
هر مرد که با خود جگری داشته باشد
***
حالم چو دلیری ست که از بخت بد خویش
در لشکر دشمن پسری داشته باشد !
***
حالم چو درختی است که یک شاخه نااهل
بازیچه دست تبری داشته باشد
***
سخت است پیمبر شده باشی و ببینی
فرزند تو دین دیگری داشته باشد !
***
آویخته از گردن من شاه کلیدی
این کاخ کهن بی آنکه دری داشته باشد
***
سردرگمی ام داد گره در گره اندوه
خوشبخت کلافی که سری داشته باشد !
***
هرکه مجموع نباشد به تماشا نرود
یار با یار سفر کرده به تنها نرود
***
بادِ آسایش گیتی نزند بر دل ریش
صبح صادق ندمد تا شب یلدا نرود
***
بر دل آویختگان عرصه عالم تنگست
کان که جایی به گل افتاد دگر جا نرود
***
هرگز اندیشه یار از دل دیوانه عشق
به تماشای گل و سبزه و صحرا نرود
***
به سر خار مغیلان بروم با تو چنان
به ارادت که یکی بر سر دیبا نرود
***
با همه رفتن زیبای تذرو اندر باغ
که به شوخی برود پیش تو زیبا نرود
***
گر تو ای تخت سلیمان به سر ما زین دست
رفت خواهی عجب ار مورچه در پا نرود
***
باغبانان به شب از زحمت بلبل چونند
که در ایام گل از باغچه غوغا نرود
***
همه عالم سخنم رفت و به گوشت نرسید
آری آنجا که تو باشی سخن ما نرود
***
هرکه ما را به نصیحت ز تو می پیچد روی
گو به شمشیر که عاشق به مدارا نرود
***
ماه رخسار بپوشی تو بت یغمایی
تا دل خلقی از این شهر به یغما نرود
***
گوهر قیمتی از کام نهنگان آرند
هرکه او را غم جانست به دریا نرود
***
سعدیا بار کش و یار فراموش مکن
مهر وامق به جفا کردن عذرا نرود