میروی تا با نبودن عشق را پر پر کنی

میروی با اشک حسرت ، دیده ام را ترکنی

آن همه گفتی نگاهت با نگاهم زنده است

من نباشم ، می توانی روزها را سر کنی

در نبودت گریه کردم ، آینه احساس کرد

آینه شو ، گریه ام را حس کنی باور کنی

سبز در عشقت شدم کم کم تو دانستی ولی

عاقبت می خواستی در قلب من خنجر کنی

بعد تو در سینه نامت می شود یک خاطره

کاش می شد قصه عشق مرا باور کنی

وقتی دفتر خاطراتم را مرور می کنم

یادم می افتد که چقدر خوبی

اما تا می بندمش

و آینه دستی ام را از کیف در می آورم

کبودی زیر چشمانم می گوید

آن دفتر دروغ می گوید …!